Spotkanie pary prezydenckiej z przedstawicielami ludności żydowskiej

Bardzo serdecznie dziękuję za przybycie po raz kolejny na przestrzeni ostatnich lat do Pałacu Prezydenckiego na spotkanie. Jak przed chwilą powiedział pan, rozpoczynając uroczystość ‒ spotkanie, które nazwaliśmy w tym roku spotkaniem świąteczno-noworocznym. Chciałbym jednak, żebyśmy wszyscy pamiętali o tym, że jest to spotkanie tradycyjne. Spotkanie, które zazwyczaj do tej pory zawsze było spotkaniem związanym z zapaleniem świec chanukowych, ale ponieważ święto Chanuki jest świętem ruchomym w kalendarzu, tak się w tym roku wyjątkowo złożyło na przestrzeni ostatnich lat, że wypadło ono akurat w Wigilię Bożego Narodzenia, 24 grudnia. I z tego względu zdecydowaliśmy po ustaleniach z Jego Ekscelencją Panem Rabinem, że przeniesiemy je na okres poświąteczny, i że w związku, że święto Chanuki już się zakończyło, w tym roku wyjątkowo zapalenia świec chanukowych nie będzie.

 

Ale bardzo serdecznie dziękuję za to spotkanie, bo to jest spotkanie dla mnie bardzo ważne, które w tym roku – można powiedzieć – właśnie niejako wyjątkowo z racji tego dzisiejszego terminu, 13 stycznia, wypada pomiędzy różnymi świątecznymi wydarzeniami – zarówno dla tych, którzy są wyznawcami judaizmu, jak i dla tych, którzy, tak jak ja, są chrześcijanami, katolikami. To po pierwsze święto Chanuki, żydowskie święto radości, żydowskie święto rodziny, ciepła, wspominające cud, do którego doszło w Świątyni Jerozolimskiej, ale to także święto, które miało miejsce dosłownie kilka dni temu, dokładnie 8 stycznia. Święto dziesiątego dnia miesiąca Tewet ‒ święto, które także upamiętnia wydarzenia sprzed ponad dwóch tysięcy lat. Święto upamiętniające wydarzenia, które miały miejsce w związku z oblężeniem Jerozolimy, a tym samym Świątyni Jerozolimskiej, w 588 r. p.n.e. przez króla babilońskiego Nabuchodonozora. Święto tym razem nie radości – święto smutku, refleksji i modlitwy, bo święto upamiętniające także tych, których data śmierci i miejsce pochówku nie są znane. A więc dziś, po ponad 2,5 tysiąca lat, wspominające także wszystkich tych synów narodu żydowskiego, którzy stracili życie, zostali zamordowani w czasach Holokaustu. A więc święto refleksji i smutku, święto często i łez tak doskonale rozumiane – o czym chcę zapewnić – przez nas, Polaków, katolików, ludzi wierzących. My także mamy swoje święto – święto Wszystkich Świętych, gdy upamiętniamy naszych zmarłych bliskich z rodziny, ale tradycyjnie idziemy upamiętnić także wszystkich tych, na których grobach być nie możemy z różnych przyczyn. Dlatego że nie możemy na nie dotrzeć, bo są gdzieś daleko, albo dlatego że po prostu nie wiemy, gdzie są.

 

Jest to więc w tym sensie takim duchowym tradycja tożsama dla obydwu religii i dlatego na to święto, święto niezwykle ważne dla narodu żydowskiego, święto niezwykle ważne dla judaizmu, w sposób – powiedziałbym – piękny nakłada się także to wydarzenie, które dopiero nastąpi, a mianowicie Ogólnopolski Dzień Judaizmu: dzień dialogu międzyreligijnego pomiędzy religią chrześcijańską, katolicką a judaizmem. Ustanowione w 1997 roku i uroczystości z nim związane odbędą się wkrótce w Kielcach. Jest to więc takie nasze specyficzne spotkanie świąteczno-noworoczne obejmujące zarazem wiele świąt.

 

Ale przede wszystkim chciałem Państwu wszystkim niezwykle podziękować za przybycie do Pałacu Prezydenckiego, za to, że tutaj jesteście, za to, że razem z moją żoną możemy być z Państwem. Chcę zapewnić, że jest to dla nas niezwykle ważne, a dla mnie, jako Prezydenta Rzeczypospolitej, jest to ważne również w tym znaczeniu państwowym. Bo to nasze spotkanie i Państwa obecność jest elementem wspólnototwórczym tej wielkiej wspólnoty ludzi, którzy zamieszkują w Rzeczypospolitej. Bardzo często wracam do tego określenia „Rzeczpospolita Przyjaciół”. Chciałbym, żeby ona taka była zawsze i to, jak na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci od 1989 roku obserwuję powrót na polską ziemię kultury żydowskiej, gdy obserwuję, jak ona się rozwija, gdy obserwuję, jak z zainteresowaniem przyjmuje ją wielu ludzi mieszkających w Polsce, którzy wcześniej z racji tragedii historycznej, która spotkała naród żydowski, ale i naród polski w okresie II wojny światowej, poprzez Holokaust, gdy kultura żydowska została de facto zniszczona na naszej ziemi – jak ona tutaj wraca, jak wraca do swojej tradycji, jak wraca do tych swoich korzeni, które w tej Polin, ziemi, na której możesz odpocząć, rozwijały się przez tysiąc lat, to musze powiedzieć, że moje serce napawa się radością. I dlatego się tak cieszę z tego dzisiejszego spotkania, gdy jest Państwa tutaj na tej sali tak wiele i reprezentujecie tak wiele organizacji, które w piękny sposób odradzają się bardzo często w Polsce, a przede wszystkim w piękny sposób działając, budując właśnie ten niezwykle ważny element wspólnotowy – i za to chciałem Państwu po raz kolejny ogromnie podziękować.